Linda is nu 46 jaar en is in Amsterdam bij dokter Swaab verwekt. Toen ze op haar 28e
moeder werd, zag ze bij haar zoon uiterlijke kenmerken die ze niet herkende. Dat maakte
haar nieuwsgierig naar haar onbekende familie. Ze heeft zich toen aangemeld bij het
donorregister van Fiom (de databank werd later opgericht) en ze is veelvuldig in de media
geweest met haar verhaal, ook om het ‘donorkind zijn’ op de kaart te zetten. Dat leverde
veel leuke reacties, maar geen nieuwe familie op.

Een aantal jaren terug heeft ze zich ingeschreven bij FTDNA, een van de Amerikaanse DNA-
databanken. Daar vond ze haar eerste halfzus, met wie ze na wat wederzijds aftasten op dit
moment geen contact heeft. Na het uploaden van haar ruwe data bij MyHeritage, een
databank waar veel Nederlanders nu testen, vond ze nog een zus en een broer. En wat het
verhaal van Linda wel heel bijzonder maakt, via deze zus en broer vond ze ook haar
biologische vader. Hij was in dat gezin namelijk een bekende (en dus niet anonieme) donor.
Het contact met deze broer en zus is warm, Linda vindt dat heel bijzonder. Linda’s
donorvader heeft ze een keer telefonisch gesproken, maar hij heeft verder geen behoefte
aan contact. Dat vindt Linda moeilijk.

Ze adviseert andere donorkinderen die familie zoeken, om zich in te schrijven bij zoveel
mogelijk verschillende DNA-databanken. Door Fiom werd ze niet aan haar eerste zus
gematcht, terwijl dat via een andere databank geen enkel probleem was.

Het geeft Linda rust dat ze nu weet wie haar donorvader is. Ook geniet ze van het contact
met haar broer en zus. Met zus Vera schrijft ze nu zelfs een vervolg op haar in 2011
verschenen boek ‘Op zoek naar mijn vader’, met verhalen van donorkinderen!

(2020)