Donorvader Lex van Wietingen vond twee donorkinderen terug. Nu gaat hij een stap verder: hij wil ze erkennen. Maar dat heeft nogal wat haken en ogen.
Op tafel staat taart, er is versgezette koffie. Lex van Wietingen, een kwieke pensionado uit Delft, oud-ambtenaar van de sociale dienst, is namelijk jarig. Niet dat hij veel aan zijn verjaardag doet maar vandaag is hij helemaal naar zijn dochter Lotte gereisd, aan het andere eind van het land. Op tafel ligt een envelop. Zie je wel, zegt Lex als hij de brief uit de envelop leest. “99,99 procent aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid.” Lotte, die om privacyredenen alleen met haar voornaam in de krant wil, knikt. “Had je iets anders verwacht?”